Eglise de Chanet
Een ingehouden lofzang op de ruimte, de stilte en de eenvoud, sereen gevat in steen. Devotie van eeuwen her, gestold tussen hemel en aarde. Religieuze en spirituele bezinning als een vorm van ademen. Kosmisch klein.
zaterdag 15 oktober 2011
Eglise de Chanet
Alle natuur- en macrofotografie en tekening Basilica:
Marlies Prieckaerts
Andere fotografie:
zoals vermeld
Alle teksten en poezie:
Jan Smulders
De blogteksten staan in chronologische volgorde!
zaterdag 1 oktober 2011
ergens in de Cantal
Hoog in de bergen van de Cantal, au bout du monde zoals het daar heet, ligt een bescheiden ogend kerkje. Vermoedelijk daterend uit de IXe eeuw en sindsdien slechts een klein beetje uitgebreid.
Het is een robuust en stevig gebouw dat uitziet op het oosten, over de machtige loofbossen en ravijnen van de streek. Volgens de archieven is het in 924 ingewijd.
Van binnen uiterst sober en ingetogen, veel meer als een rudimentaire doopvont en een altaarsteen is er niet. Het dorp dat erbij hoorde is totaal verdwenen, een van de vele villages disparus in Frankrijk en Belgie; meestal werden de dorpen verlaten door een epidemie of reeksen misoogsten. Het frappante is dat van dit dorpje, op de kerk na, helemaal niets meer te vinden is.
De ligging, de omgeving en de serene eenvoud van het kerkje geven al snel een soort van religieus oergevoel dat slechts weinig kan verschillen van wat de kerkgangers hier eeuw na eeuw hebben gevoeld. En wat toen nog een normaal deel van het leven was.
Het kerkje is gewijd aan Saint Julien, een romeinse soldaat die vanwege zijn geloof is onthoofd (304 na Chr.); rondom zijn persoon is het Christendom in de Auvergne opgebloeid.
Met dit blog wil ik iets van de sfeer en de inwerking van deze kerk en de plek waar ze is gebouwd weergeven.
Als eerbetoon en als herinnering, wellicht herinnering aan een mogelijke toekomst.
In elk geval een album in woord en beeld.
donderdag 15 september 2011
treed binnen
panoramafoto:
Philippe Martin
Meer details:
http://levagabondauvergnat.blogspot.com/2014/08/la-chapelle-de-chanet.html
en via deze link:
https://images.app.goo.gl/FytXorby96qRKK2o8
en (ministerie van cultuur):
https://www.pop.culture.gouv.fr/search/list?resPage=2&listResPage=2&mainSearch=%22eglise%20de%20chanet%22
donderdag 1 september 2011
eenzaam luisterend
Daar ligt ze: la bell'endormie
foto: philippe martin
Meer details via deze link:
http://levagabondauvergnat.blogspot.com/2014/08/la-chapelle-de-chanet.html
en via deze link (filmlocaties):
https://images.app.goo.gl/FytXorby96qRKK2o8
en recent via de site Cantal Passion:
https://www.cantalpassion.com/territoire/patri-moine/patrimoine-culturel/edifices-religieux/5805-eglise-saint-julien-de-chanet-allanche
maandag 15 augustus 2011
perspectief van de gedichten
De foto's van Chastres of beter: Chanet, laten een stokoud Romaans kerkje zien, Au bout du Monde zoals het daar heet, dat me toen ik het bezocht, een enorm gevoel van religiositeit
bezorgde.
Bovenop een helling, en uitkijkend op een vallei met oude loofwouden.
Als een gestrande ark ligt ze daar.
Zonder cement gestapelde stenen,plakken in elkaar gehangen leisteen als dakbedekking.
La bell' endormie.
Het raampje achter het monolitische altaar op het Oosten gericht.
Buiten dat altaar was er alleen nog een oersimpele doopvont:
een rechthoekig rechtopstaand rotsblok met een kuiltje voor het doopwater.
Ik was diep ontroerd door de eenvoud en de kracht van het geloof dat uit deze plek sprak.
Vele jaren later (toen ik de dia's terugvond) heb ik een gedichtencyclus geschreven voor dit kerkje en de mensen die het bouwden en er samenkwamen.
Frappant is dat de veldschuren -burons geheten- in dat deel van de Auvergne, dezelfde basisvorm hebben.
De beide bovenstaande foto's laten een Buron en zijn naaste omgeving zien.
Een interessante site met veel wetenswaardigheden over het leven in die tijd is:
http://cantalroman.free.fr/Histoire/quotid.htm#aper%C3%A7us
Volgens de historicus en streekkenner Pierre Moulier had de Kerk uit de vroegromaanse tijd met name de volgende functies:
maison commune, lieu de refuge, entrepot, cimetiere (aussi terre d'asile) en natuurlijk was het ook de plaats voor de toediening van enkele sacramenten: doop, huwelijk, eucharistie.
Belangrijk was dat het een maison du peuple was, dichtbij de mensen dus.